Ik heb doorheen de jaren een ritme gevonden dat past bij mijn unieke Zijn.
Een ritme op gebied van slaap, voeding, activiteit, beweging, sociaal contact, hersteltijd,...
En ik besef steeds meer hoe die structuur de dragende basis is voor alle het andere.
Ze geeft me een veiligheid, een voorspelbaarheid,
een zacht fundament om op te bouwen als het kan
en in te rusten als het nodig is.
Ze is een belangrijk onderdeel van mijn zelfzorg.
Maar als het stormt in mezelf of in de wereld om mij heen
dan laat ik vreemd genoeg,
zonder het goed te beseffen,
die structuur als eerste schieten.
Wat er dan vooral voor zorgt
dat ik nog meer word meegenomen in de storm,
omdat mijn wortels geen grond meer raken.
Dan voelt het als ronddwalen in een orkaan
met mijn benen trappelend in het ijle.
En als de storm uiteindelijk vanzelf gaat liggen,
land ik terug met mijn voetjes op de grond.
Dan besef ik dat het enige wat ik te doen had
was terug te keren naar de vertrouwde bedding van de basis
en de storm gewoon te laten voorbij waaien.
🙏Is dit herkenbaar voor jou?
🙏Heb jij voeling met jouw basisritme?
🙏Vind jij het ook moeilijk je structuur te bewaren als het stormt?
Tine van Ingelgem
Dag lieve lezer. Mijn naam is Tine. Ik ben werkzaam als psycholoog en psychotherapeut. Ik heb een bijzondere voorliefde voor meditatie, yoga, zingeving en zelfcompassie.
Tevens ben ik opgeleid als hartcoherentiecoach, mindfulnesstrainer, yogadocent en verdiepte me in de polyvagaaltheorie en verliesbegeleiding.
Met De Kunst van het Ziek Zijn wil ik mensen helpen om voluit en sprankelend te leven met hun vermoeidheid, ziekte of pijn.