Een tijdje geleden verbleven we een aantal nachten op een camping.
We werden omringd door reizigers van middelbare leeftijd met een zeer actieve levensstijl, met bijpassend fit lichaam.
In de voormiddag gingen ze wandelen, kwamen dan terug om even te lunchen, om er nadien weer op uit te trekken met de fiets of surfplank.
In de buurt van zulke actieve mensen wordt de 'wilde pipi langkous' in mij erg actief: het deel in mezelf dat energiek, avontuurlijk, enthousiast en vol levensvreugde is. Mijn wilde aard wordt op zo'n moment wakker gemaakt, als een draak die met volle kracht uit de as herrijst. En dan ga ik haar -soms- blindelings achterna.
Op die bewuste dag kon ik mijn drang om erop uit te trekken met mijn bergschoenen en wandelstok met de beste wil in de wereld niet temperen. Ik wandelde een kleine heuvel op, nee, ik jaagde de top van de heuvel achterna, zo voelde het. En eigenlijk vluchtte ik ook: van de pijn van het niet-kunnen, de jaloezie tegenover zij die wel kunnen.
En wat genoot ik daarvan! Ik was uitgeput, uiteraard, maar ik genoot van het voelen van de oude Tine die als een berggeit van bergtop naar bergtop trok. De vrijheid, de kracht in mijn lichaam, de snelle hartslag en adem die mij voortstuwen. Voor even een lichaam dat doet wat mijn geest ervan verlangt.
Op zulke momenten vergéét ik mijn ziekte. Bijna letterlijk. Een realiteit waarvan ik enkele mooie uren even verlost ben. Als een soort van selectief geheugenverlies. Het maakt deel uit van het grotere plaatje van ontkenning: het verstoppen van de ziekte voor mezelf, omdat ik het gewoonweg (even) niet wil wéten.
En als ik dan later op de dag tegen mijn grens aan loop omdat mijn klachten stijl de hoogte in gaan, voelt het alsof ik de realiteit van mijn lichaam en ziekte weer helemaal opnieuw onder ogen te komen heb. Dan komt het verlies, met alle machteloosheid, confrontatie en pijn, weer in alle hevigheid naar voor.
Toch gun ik mezelf deze episodes van selectief geheugenverlies. Het is een adempauze.
Een herinneren en voelen van wie ik was toen mijn lichaam nog alles kon.
Een herinneren hoe het was om mijn wilde, vrije zelf te zijn zonder fysieke beperkingen.
En dat is oké.
Dit alles wandelt nog wel een tijdje met mij mee.
Tegelijk word ik steeds beter in het zoeken van manieren om mijn wilde zelf wat vrijheid te geven op een manier die lief is voor mijn lichaam. Ik zoek naar de raakpunten tussen de twee werelden en ik koester ze.
Ziek-zijn is hoe dan ook een continu zoeken naar een delicaat evenwicht tussen zelf-zorg en zelf-bevrijding.
Wij zieken zijn in die zin ware levenskunstenaars, dansers die balanceren op een iets te slappe koord.
🌟Wil jij graag leren hoe je met vertrouwen, zachtheid en hoop kan navigeren doorheen het rouwproces dat bij jouw ziekte hoort?
👉 Binnenkort bied ik een praktisch en ondersteunende mini cursus en e-boek aan die jou hierbij helpen.
👉 Schrijf je in op de nieuwsbrief om op de hoogte te blijven!
Tine van Ingelgem
Dag lieve lezer. Mijn naam is Tine. Ik ben werkzaam als psycholoog en psychotherapeut. Ik heb een bijzondere voorliefde voor meditatie, yoga, zingeving en zelfcompassie.
Tevens ben ik opgeleid als hartcoherentiecoach, mindfulnesstrainer, yogadocent en verdiepte me in de polyvagaaltheorie en verliesbegeleiding.
Met De Kunst van het Ziek Zijn wil ik mensen helpen om voluit en sprankelend te leven met hun vermoeidheid, ziekte of pijn.