Uitingen van ontkenning
Het ontkennen van je ziekte kan zich op verschillende manieren uiten:
Ontkenning als zegen en vloek
Ontkenning op zich is niet slecht. Het is een buffer tegen angst, een manier om niet alle informatie in één keer te hoeven verwerken.
De ontkenning helpt je om de realiteit stap voor stap te laten binnensijpelen, op jouw tempo en heeft dus zeker een nut in jouw ziekteproces. Het is deel van jouw omgaan-met...
Het is echter wel een probleem:
als het de behandeling in de weg staat,
of ervoor zorgt dat je je leven niet wilt aanpassen aan je huidige grenzen,
of het ervoor zorgt dat je niet toekomt aan de rouwarbeid die hoort bij al het verlies dat je eigenlijk te verwerken hebt.
In dat geval draagt ontkenning net bij aan je lijden omdat ze je in de cocon-fase houdt. Je voelt er bijvoorbeeld je kwaadheid niet door, die nochtans vaak onder de ontkenning schuil gaat.
Ontkenning als één onderdeel van rouw
Ontkenning is één van de rouwfasen. Ik schreef over de rouwfasen bij chronische ziekte een afzonderlijk artikel te lezen via deze link.
Bovenstaande uitingen zijn dan ook helemaal oké wanneer je met een chronische aandoening probeert om te gaan.
Meer nog: hoewel we het graag zouden willen, rouw kent spijtig genoeg geen eindpunt. Het is geen lineair proces waarbij je een fase afsluit om je vervolgens doorheen de volgende te ploeteren. Acceptatie is geen eindpunt dat je voor eens en voor altijd bereikt.
In de plaats bewegen we voortdurend doorheen deze verschillende fasen. We cirkelen blijvend rond een middelpunt van aanvaarding.
Hoe bewuster we dit continue proces doormaken, hoe makkelijker het wordt om te navigeren langs- en doorheen nieuwe uitdagingen.
Wat betekent dit voor ontkenning?
Ontkennen op een gezonde manier
De uitdaging bestaat er vooral in om een evenwicht tussen de realiteit onder ogen zien en tegelijk mogen rebelleren, dromen en hopen. Een evenwicht tussen zelfzorg en zelfbevrijding. We dienen de realiteit van onze beperkingen en grenzen te leren erkennen en tegelijk te ontkennen op een gezonde manier, zonder ons lichaam verder de dieperik in te duwen.
Of met andere woorden: wanneer emoties zoals kwaadheid, angst en verdriet er echt mogen zijn, wanneer je al die gevoelens in je rouwproces écht mag voelen, dan kan er uiteindelijk iets verzachten, losweken en uiteindelijk oplossen. Er kan iets helen. Dan ben je echt aan het rouwen.
Als je bijvoorbeeld wilt dat je verdriet heelt, moet je het eerst voelen. Pas dan kan je je pijn de zorg geven die ze nodig heeft. Zodra je accepteert dat de emotionele spanning er is en je er niet tegen verzet, kan je er wat aan gaan doen. Les Greenberg drukt dit mooi uit: ‘Je moet eerst op een plaats toekomen alvorens je ze kan verlaten.’
Je dient eerst je verdriet te doorvoelen alvorens het kan transformeren in iets anders. Pas als het verdriet doorvoeld is, krijgt je innerlijke Weten, je ziel, de ruimte om nieuwe wegen te ontdekken in het omgaan met je huidige situatie.
Boek Levend verlies
Wil je graag meer weten over (chronische) rouw bij chronische ziekte? Ik schreef een boek dat jou helpt om diepgaand inzicht te verwerven in - en met zachtheid te navigeren door - je rouwervaring.
Met warme groet,
Tine van Ingelgem
Dag lieve lezer. Mijn naam is Tine. Ik ben werkzaam als psycholoog en psychotherapeut. Ik heb een bijzondere voorliefde voor meditatie, yoga, zingeving en zelfcompassie.
Tevens ben ik opgeleid als hartcoherentiecoach, mindfulnesstrainer, yogadocent en verdiepte me in de polyvagaaltheorie en verliesbegeleiding.
Met De Kunst van het Ziek Zijn wil ik mensen helpen om voluit en sprankelend te leven met hun vermoeidheid, ziekte of pijn.
Comments